Sign in Subscribe

Rooted and Free: A Reflection on Sthira and Sukha

Lida

• 2 min read

Some moments catch us off guard—not with drama, but with quiet clarity.Like the image of myself leaning into a stretch, one side of my body lengthened and reaching, the other anchoring me into the ground. A shape familiar to my body, but this time, it mirrored something deeper: the constant pull between wanting to move freely and needing to feel grounded.
This isn’t just about a yoga pose.It’s about life—how we hold ourselves when things shift, how we stay open without falling apart, how we root down without becoming rigid.
Yoga philosophy speaks to this beautifully through the concepts of Sthira and Sukha. In Yoga Sutra 2.46, Patanjali writes:

Sthira Sukham Asanam — The posture should be steady and comfortable.

Though it’s often quoted in yoga classes, this isn’t just an instruction for the body. It’s a guide for the whole self. Whether we’re navigating change, holding boundaries, or chasing a dream, the real practice is in cultivating a dynamic kind of balance. One that holds both effort and ease.


The Balance Within

If I had to choose another form of being—something other than human—I think I’d be a tree. Or maybe a hummingbird.And if we believe in past lives, perhaps I’ve already been both.
The tree is my Sthira:Rooted. Steady. Holding space without asking for attention. It grows slowly, survives storms, and keeps giving.
The hummingbird is my Sukha:Light. Colorful. Joy in motion. It doesn’t stay in one place too long but brings sweetness wherever it goes.
Together, they feel like the perfect metaphor for living a balanced life—sturdy yet soft, firm yet free. Yoga, at its essence, invites us to embody both.


Living the Tension with Grace

This balance isn’t static. It moves with us—changes with seasons, shifts with moods. Some days we need structure; other days, surrender.
In my own life, this dance shows up when I try to stay compassionate without overextending. When I speak my truth without shutting others out. When I trust my roots while letting parts of me fly.
Balance doesn’t mean perfection. It means listening.To the body. To the breath. To the moment.

A Practice, Not a Destination

What makes a pose feel “right” isn’t how it looks, but how it lands within.Do I feel held and free?Can I soften into my strength?
These questions matter off the mat, too. In our work, our relationships, even in our rest—we’re constantly adjusting, responding, returning to center.
So maybe the goal isn’t to find balance once and for all, but to practice it like a conversation.A little more Sthira here, a little more Sukha there.
Like a tree listening to the wind.Like a hummingbird pausing between blooms.

As you read this, take a moment to ask yourself:

  • Where do you feel most rooted these days?
  • Where is your spirit longing to move more freely?
  • What might it feel like to welcome both?

Because maybe the truth is—we were never meant to choose between stability and freedom.We were meant to dance with both.

As Sohrab Sepehri beautifully wrote:

It may not be our task to unravel the mystery of the rose;
Perhaps our task is simply to float within its enchantment.

ریشه‌دار و رها: تأملی بر استیرا و سوکها

گاهی یه لحظه‌ی ساده، بی‌هیاهو، یه جور وضوح عمیق برامون میاره. مثلاً تصویر بدنم توی یه حالت یوگا—یه سمت بدنم کشیده شده و در حال حرکت، در حالی‌که سمت دیگه محکم و ریشه‌داره. فرمی آشنا برای بدنم، اما این بار یه چیز عمیق‌تر رو نشونم داد: اون کشش دائمی بین میل به حرکت و نیاز به موندن. بین آزادی و پایداری/استواری. این فقط درباره‌ی یه حرکت فیزیکی نیست. اینه که توی زندگی چطور در کنار خودمون می‌مونیم وقتی شرایط تغییر می‌کنه، چطور پایدار و استوار می‌مونیم بدون اینکه سخت و سفت بشیم، و چطور آزاد و رها می‌مونیم بدون اینکه از هم بپاشیم.
توی فلسفه‌ی یوگا، دو مفهوم هست که دقیقاً به همین موضوع می‌پردازه: استیرا (پایداری) و سوکها (راحتی یا شیرینی). پاتانجلی توی سوترای ۲.۴۶ می‌گه:

ستھیرا سوکهام آسانام — حالت (آسانا) باید پایدار و راحت باشه.

این جمله شاید بارها توی کلاس‌های یوگا شنیده بشه، اما معنای عمیقش فراتر از مت یوگاست. راهنمایی هست برای زندگی. برای اینکه چطور بین تلاش و رها بودن، یه تعادل پویا بسازیم.

تعادلی درونی

اگه قرار بود به جز انسان، شکل دیگه‌ای داشته باشم—فکر می‌کنم یا درخت می‌شدم، یا یه مرغ مگس‌خوار. و اگه زندگی‌های قبلی‌ای وجود داشته باشه، شاید واقعاً یکی از اینا بودم.
درخت برای من نماد استیراست: ریشه‌دار، پایدار، ساکت اما قوی. پناه می‌ده، تغذیه می‌کنه، و توفان‌ها رو تاب میاره.

مرغ مگس‌خوار نماد سوکهاست: سبک، رنگارنگ، در حرکت. لحظه‌ای روی گل می‌نشینه و بعد دوباره به پرواز درمیاد. دنبال شیرینی زندگی می‌گرده و شادی رو توی اون بدن کوچیکش حمل می‌کنه.

یوگا دعوت‌مون می‌کنه که هر دو باشیم—هم مثل درخت، با ریشه و حضور، و هم مثل مرغ مگس‌خوار، با سبکی و کنجکاوی.

زندگی در تعادلی پویا

این تعادل ساکن نیست. زنده‌ست. با فصل‌ها و حال‌وهواها عوض می‌شه. بعضی روزها به نظم و استواری نیاز داریم، بعضی روزها به رهایی و نرمی. برای من این تعادل بیشتر وقت‌ها بیرون از یوگا شکل می‌گیره—وقتی سعی می‌کنم همدل بمونم بدون اینکه از خودم بگذرم، یا وقتی حرف دلم رو می‌زنم بدون اینکه دیوار بکشم.
تعادل یعنی شنیدن. به بدن، به نفس، به لحظه.

تمرینی برای زندگی

چیزی که یه حرکت رو «درست» می‌کنه، نه شکل ظاهریشه، بلکه احساسی‌ه که توی بدنمون جا می‌گیره. آیا حس می‌کنم هم نگه‌داشته شدم و هم آزادم؟ آیا می‌تونم توی قدرت، نرمی رو هم تجربه کنم؟ این سوالا توی بقیه‌ی بخش‌های زندگی هم معنا دارن—تو کار، روابط، حتی تو استراحت. شاید هدف، رسیدن به یه تعادل ثابت نباشه. شاید تمرین کردنه—مثل یه گفت‌وگو. یه ذره استیرا بیشتر، یه ذره سوکها کمتر... و بالعکس.

مثل درختی که به باد گوش می‌ده.
مثل مرغ مگس‌خواری که بین گل‌ها مکث می‌کنه.

همین حالا ازت دعوت می‌کنم فکر کنی:
- این روزا بیشتر از همه کجاها احساس ریشه‌داری داری؟
- کجاها دلت می‌خواد آزادتر و سبک‌تر حرکت کنی؟
- اگه به هر دو اجازه بدی توی وجودت باشن، چه حسی داره؟
شاید واقعاً قرار نبوده بین ثبات و آزادی یکی رو انتخاب کنیم. شاید دعوت زندگی همیشه این بوده که با هر دو برقصیم.
همون‌طور که سهراب سپهری می‌گه:

کار ما نیست شناسایی راز گل سرخ، کار ما شاید این است که در افسون گل سرخ شناور باشیم.