Sign in Subscribe

Finding Contentment in Action—Santosha and Sankalpa

Lida

• 2 min read

In the past few months, the concept of Santosha—contentment—has resurfaced in my life in profound ways. It feels as though life, through its unfolding events, has been reminding me to pause, reflect, and embrace this principle deeply. The loss of loved ones—both human and my cherished cat—has been a catalyst for this journey. Grief has a way of stripping away the unnecessary and revealing what truly matters: the fleeting, yet infinitely precious, moments we often take for granted.

As I navigate these emotions, I am reminded of the Dalai Lama’s profound wisdom:

💡
"We need to learn how to want what we have, not to have what we want, in order to get steady and stable happiness."

This shift in perspective—learning to appreciate what is here, now, rather than constantly chasing what lies beyond—anchors me in Santosha. Contentment, as yoga teaches us, is not about complacency or stagnation. It’s about finding joy in the moment and recognizing that what we have, as it is, holds immense value.

Yet, Santosha doesn’t exist in isolation. Its transformative power is amplified when coupled with another yogic principle: Sankalpa. At first glance, Sankalpa might seem like a simple intention—a positive statement to set the tone for our day. But in reality, it is much deeper: a sacred vow rooted in dharma, designed to guide us toward our highest potential.

Sankalpa is not a wish that the universe grants magically. Instead, it is a commitment to truth: “May my wish BE truth.” It’s a resolve to act in alignment with our inner values and the greater good, even if the path is filled with obstacles. It’s a promise made with clarity and calm, requiring focus, discipline, and faith.

Discovering Your SankalpaDuring New Year’s Eve, I found myself tested. Moments of irritation crept in, but the kind-heartedness of those around me gently redirected me toward calmness. That night taught me two key lessons:

  1. Embrace the moment fully (Santosha), finding the joy and gratitude in what is present, even amidst challenges.
  2. Allow Sankalpa to guide you—not just as a fleeting intention but as a deeply rooted resolve to grow.

To discover one’s true Sankalpa, yoga philosophy outlines three essential steps:

  • Shravana: Listen deeply to yourself in moments of meditative silence. What does your heart truly call for?
  • Manana: Contemplate and reflect on this inner calling. Does it align with your higher purpose?
  • Santosha: Root your intention in contentment. Ensure it emerges from gratitude, not dissatisfaction or longing.

When these steps are followed, Sankalpa becomes a powerful force for transformation. It is a resolve to evolve—a way of aligning our actions with a greater truth.

Sankalpa and Santosha: A Dance of BalanceSankalpa begins where desire and greed end. It’s not about rushing to achieve or striving to “fix” ourselves. Rather, it’s a gentle unfolding, guided by Santosha, that takes time and patience. Why rush? There’s no deadline for self-discovery or personal growth.

In this interplay of Santosha and Sankalpa lies the heart of yoga. Santosha teaches us to cherish the present, while Sankalpa inspires us to act with intention. Together, they remind us that yoga is not just a physical practice; it is an inner journey—a work-in, not a work-out.

Every time I step on my mat, I am reminded of this dance. I ground myself in contentment and let my intentions flow from that place of stillness. It’s not about perfection but about presence. It’s about trusting the process and allowing the journey to unfold with grace.

یافتن خشنودی در عمل—سانتوشا و سانکالپا

در چند ماه گذشته، مفهوم سانتوشا—خشنودی—به روش‌های عمیقی در زندگی‌ام بهم یادآوری شده اند. انگار زندگی، با رویدادهایش، من رو دعوت به توقف، تأمل، و در آغوش گرفتن این اصل کرده. از دست دادن عزیزان—چه انسان و چه گربه‌ی محبوبم—محرکی برای این سفر بود. غم و اندوه اغلب آنچه که غیرضروری است رو کنار می‌زنه و آنچه واقعاً مهمه رو آشکار می‌کنه: لحظات گذرا اما بی‌نهایت ارزشمندی که اغلب از آن غافل می‌شیم.
در این مسیر، حکمت دالایی لاما برایم یادآور شد:

💡
"باید یاد بگیریم که خواهان آنچه داریم باشیم، نه به دنبال داشتن آنچه که می‌خواهیم، تا خوشبختی پایدار و ثابتی رو پیدا کنیم."

این تغییر دیدگاه—یادگیری قدردانی از آنچه اکنون داریم، به جای دنبال کردن آنچه فراتره—من رو در سانتوشا گیر می‌اندازه. خشنودی همان‌طور که یوگا به ما یاد میده، به معنای رضایت‌طلبی و یا حتی رکود نیست. بلکه یافتن شادی در لحظه و تشخیص اینه که آنچه داریم، همان‌طور که هست، ارزش عظیمی داره.

با این حال، سانتوشا به‌تنهایی کامل نیست. قدرت تحول‌آفرین آن زمانی آشکار می‌شه که با اصل دیگری از یوگا ترکیب میشه: سانکالپا. در نگاه اول، سانکالپا ممکنه به‌عنوان نیتی ساده یا یک جمله‌ی مثبت برای تعیین حال و هوای روز به نظر برسه. اما در واقعیت، سانکالپا بسیار عمیق‌تره: پیمان مقدسی که در دارما—مسیر درست—ریشه داره و ما رو به سمت بالاترین پتانسیل‌مون هدایت می‌کنه.

سانکالپا آرزویی نیست که کائنات به‌طور جادویی برآورده کنه. بلکه تعهدی به حقیقته: «باشد که آرزوی من حقیقت باشد.» این یک عزم برای همسو کردن اعمالمان با ارزش‌های درونی و خیر عمومی هست، حتی اگر مسیر پر از موانع باشه. این یک عهد و پیمان هست که با خلوص، آرامش، و ایمان انجام می‌شه.

پیدا کردن سانکالپای خودم

در شب سال نو، خودم رو توی چالش/آزمونی دیدم. لحظاتی از سراسیمگی به سراغم اومد، اما مهربونی اطرافیانم به آرومی من رو به سمت آرامش هدایت کرد. اون شب دو درس کلیدی به من یاد داد:

لحظه رو به طور کامل در آغوش بکش (سانتوشا) و شادی و قدردانی رو در آنچه اکنون هست پیدا کن، حتی وسط چالش‌ها

بگذار سانکالپایِ تو، تو رو راهنمایی کنه—نه فقط به‌عنوان نیتی گذرا، بلکه به‌عنوان عزمی ریشه‌دار برای رشد.

برای کشف سانکالپای حقیقی، فلسفه‌ی یوگا سه مرحله‌ی اساسی را بیان می‌کنه:

شروناوا: در سکوتِ مراقبه‌ به‌دقت به خودت گوش بده. قلبت واقعاً چی می‌طلبه؟

مانانا: روی این ندای درونی تأمل و تفکر کن. آیا با هدف والاترِ توهمسو هست؟

سانتوشا: اجازه بده که نیتت از رضایت و خشنودی ریشه بگیره. مطمئن شو که از سپاسگزاری سرچشمه می‌گیره، نه از نارضایتی یا طمع.

وقتی این مراحل دنبال بشن، سانکالپا به نیرویی قدرتمند برای تحول تبدیل می‌شه. سانکالپا تعهدی برای تکامل هست—راهی برای هماهنگ کردن کردارمون با حقیقتی والاتر.

سانکالپا و سانتوشا: رقصی از تعادل

سانکالپا جایی آغاز می‌شه که خواسته و طمع پایان می‌یابد. این مفهوم درباره‌ی عجله برای رسیدن یا تلاش برای «اصلاح» خودمون نیست. بلکه یک گشایش لطیف هست که با سانتوشا هدایت می‌شه و به زمان و صبر نیاز داره. عجله چرا؟ برای کشف خود یا رشد شخصی هیچ ضرب‌الاجلی وجود نداره.

 قلب یوگا، در تعامل بین سانتوشا و سانکالپا، نهفته است. سانتوشا به ما یاد می‌ده که لحظه‌ی حال رو گرامی بداریم، در حالی که سانکالپا ما رو به نیتی هدفمند سوق می‌ده.این دو، با هم یادآور می‌شن که یوگا فقط یک تمرین جسمانی نیست؛ بلکه یک سفر درونی است—کاری درونی، نه بیرونی.

هر بار که روی مت می‌ایستم، این رقص بهم یادآوری می‌شه. خودم رو در خرسندی و رضایت در آغوش می‌کشم و می‌گذارم نیاتم از اون سکون جاری بشن. این درباره‌ی کمال نیست، بلکه درباره‌ی حضوره. درباره‌ی اعتماد به فرآیند و اجازه دادن به مسیر برای گشایش همراه با ظرافت.